Azerbaycanlı öğretim görevlisi Cumhurbaşkanı Erdoğan’a mektup yazdı: Bizi öldürün ama onlara bırakmayın

Azerbaycan Hoş Sanatlar Üniversitesi öğretim vazifelisi, mimar Gülşen Kasımzade, Cumhurbaşkanı Recep Tayyip Erdoğan’a bir teşekkür mektubu kaleme alarak Ermenistan akınlarına karşı kendilerini yalnız bırakmadığı için minnet duyduklarını lisana getirdi. Ülkesinin son 30 yıldır uğradığı zulmü his dolu kelamlar ve çarpıcı tespitlerle lisana getiren Kasımzade, “Dünya isterse kabul etsin, isterse etmesin ancak bizim Türkiye Türkleri ile birebir uzunluktan gelen birliğimiz, tıpkı tarihimiz var. Tıpkı coğrafyayı paylaşıyoruz. Ve biz birebir babanın evlatları birebir kanın, tıpkı merasimin taşıyıcılarıyız” dedi.

Kasımzade, mektubunun devamında “Sayın Başkanım! 2. Dünya Savaşı’nda Stalin zulmünden kaçarak kardeş yurtları Türkiye Cumhuriyetine sığınmış 146 Azerbaycan Türkü’nün söylediğinin birebirini bugün ben size söylemek istiyorum: “Bizi öldürün ancak onlara bırakmayın!” 30 yıldan sonra kendinde ayağa kalkma gücü bulan, yine temelini attığınız ve kurucusu olacağınız “Turan” yüzüyünün kaşı olacak Azerbaycan’ın yine Ermeni zulmü ve Rus ihanetine kurban getmesine müsaade vermeyin” diye yazdı.

Mektubunun devamında 2. Dünya Savaşı’nda Stalin zulmünden kaçarak Türkiye’ye sığınan 146 Azerbaycan Türkü’nün kelamlarına yer veren Kasımzade, “Bugün ben size söylemek istiyorum: Bizi öldürün ancak onlara bırakmayın!” diye yazdı.

İşte Kasımzade Gülşen’in Cumhurbaşkanı Erdoğan’a hitaben yazdığı o mektup:

Sayın Cumhur Lideri Recep Tayyip Erdoğan beyefendi. Ben Azerbaycan’dan, Kasımzade Gülşen, mimar ve Azerbaycan Hoş Sanatlar Üniversitesi öğretmeniyim. 1984 yılında Azerbaycan Berde kentinde doğdum. Cet yurtlarımdan biri bugün Ermeni işgali altında bulunan Şuşa kenti. Doğduğum günden, kendimi bildim bileli ülkem daima savaş halinde oldu.

Çocuk bile olsam 90’lı yıllarda yaşanan soğuk savaş tüm detayları ile beynimde bir daha silinmemek üzere derin izler bıraktı. Ben savaş gördüm! Ailesini büsbütün kaybetmiş binlerce çıplak ancak saf yüzlü çocuklar gördüm! Babasının, ağabeyinin ve kocasının gözleri önünde tekraren tecavüze uğrayan kızlar, bayanlar gördüm! Meskenini basan onlarca Ermeni askerinden kurtulmak için devayı vefatta arayan ancak elindeki tek kurşunu sekiz kişilik ailesinden kime sıkacağını düşünerek biçareliğinden aklını kaybetmiş baba gördüm! Sağken karnı yarılarak bebeği alınıp silaha dikilen anneler gördüm! “Karabağ Ermenistan’ındır” demediği için ailesinin gözü önünde insanlığın bildiği en aşağılık hakaretlerine maruz kalan erkekler gördüm! Yeni doğmuş bebeği şayet ağlarsa etrafındaki herkesi Ermeniler bulur ve esir alır öbür, onu kendi elleriyle boğarak öldüren anneler gördüm!

Babam ve annem o devirlerde bölgedeki herkes üzere art cephe savaşçıları kısmında savaşa kendi çaplarında büyük takviyelerde bulunmaktalardı. Her gün konutumuzda kazanlarda yemekler pişer yol uzunluğu gelen göçmenlere, yaralı askerlere, istekli yardımcılara dağıtılırdı. Ninem komşu bayanları başına toplar, asker evlatlarının ayakları üşümesin diye çoraplar dokurdu. Konutumuza her gece kimi vakit akraba, kimi vakitse konuk kısmında asker ve savaşçılar gelirdi. Her sabah onları tahminen de bir daha görmemek umudu ile savaşa uğurlardık. Lakin her gece de, her an kapıdan içeri girecek, birlikte yemek yenilecek ve savaş sohbetleri yapılacak değe yollarını beklerdik.

Biz o savaşı direnmemize karşın, büyük Ermeni ve Rus ihanet güç birliği sayesinde yüzde 20 topraklarımızla bir arada kaybettik. “Ateşkes” ilan olundu, lakin yaklaşık 30 yıldır Ermeni tarafı savaş hudutlarımızda sakinliği bozarak her gün tecavüzcü taarruzlarına devam ediyor. Bu esnada kaç sivil ve kaç askeri toprağa verdik. Lakin yenik düşmedik. Sabrı, direnişi öğrendik. Vakit yaramıza kısman merhem oldu.

Sovyetler Birliği’nin çöküşü ile milletimizin “Azeri” değil , “Azerbaycan Türkü” olduğunu, lisanımızın “Azerbaycan dili” değil, “Türk dili” olduğunu, kardeşimizin kim, düşmanımızın kim olduğunu öğrendik. Lakin şunu da iyi idrak ettik ki, ne kadar kendi ayakların üstüne basmayı öğrensen bile bu dünyada yalnız kalınca yalnızca kurtlar sofrasına yem olursun… Dünya isterse kabul etsin, isterse etmesin lakin bizim Türkiye Türkleri ile tıpkı uzunluktan gelen birliğimiz, birebir tarihimiz var. Tıpkı coğrafyayı paylaşıyoruz. Ve biz tıpkı babanın evlatları birebir kanın, tıpkı merasimin taşıyıcılarıyız.

Tarih zaman-zaman tekrarlanıyor. 1918 yılında ağabeyi Enver Paşa’nın talimatıyla şimdi 28 yaşındayken, 12 bin kişilik Kafkas İslam Ordusunun başına geçerek Azerbaycan’a umut üzere gelen ve Bakü’yü Ermeni çeteleri ve Bolşevik birliklerinden kurtaran Nuri Paşam vaktinde çok büyük birlik göstererek tarihimize, kardeşliğimize büyük ve ulu bir imza atmış.

Sayın Başkanım! Bugün Can Azerbaycanımın durumu herkesin malumu. Tüm dünyanın gözü üzerimizde. Azerbaycan tam bir savaş ve kan ülkesine çevrildi. 1945 yılı II. Dünya savaşı sırasında Stalin zulmünden kaçarak kardeş yurtları Türkiye Cumhuriyetine sığınmış 146 Azerbaycan Türkünün söylediğinin birebirini bugün Azerbaycan Türk milleti isminden ben size söylemek istiyorum: 30 yıldan sonra kendinde ayağa kalkma gücü bulan, tekrar temelini attığınız ve kurucusu olacağınız ‘Turan’ yüzüğünün kaşı olacak Azerbaycan’ın tekrar ermeni zulmü ve Rus ihanetine kurban gitmesine müsaade vermeyin. Sözlerimi dahi Azerbaycan Türk şairi ve Türk sevdalısı Ahmed Cavadın “Susmaram” şiiri ile tamamlamak isterim.

Men bir gulam, yük altında ezilmişem, gardaşım,

Sevinç bilmez bir mahkumam, ah u zardır sırdaşım.

Damga vurub, zencirleyib tullamışlar zindana,

Karlı-buzlu cehennemler mesken olmuşdur bana.

Mene dinme, sus deyirsen, ne vahtacan susacam,

Buhranların, hicranların, mahbesinde galacam?

Niçin susum, konuşmayım, insanlıkda hissem var,

Menim ana vatanımdır talan olan bu diyar.

Niçin susum, konuşmayım, Türk yurdudur bu toprak,

Oğuzların, elhanların vatanında kimdir, bak!

Bu dünyada azadlığı şan şöhretten üstün tut,

Alçaklığı, yaltaklığı rezilliyi sen unut!

Nece susum, konuşmayım, men eyleyim heyanet?

Hanı sevgi, hanı vatan, de harda galdı millet?

Men bir gulam, yerim altun, suyum gümüş, özüm aç,

Ceddim mahkum, anam sail, elim her şeye möhtaç.

Men Türk evladıyam, derin aklım, zekam var,

Ne vahtacan çiynimizde gezecekdir yağılar?

Ne kadar ki, hakimlik var, mahkumluk var, ben varam,

Zülme garşı isyankaram, ezilsem de susmaram!

Haberler.com