İsmail Kılıçarslan’ın bugünkü yazısı şöyle:
Bundan bir müddet evvel bir müelliflik kampı vesilesiyle Aksaray’a gitmiş, kentin fişek üzere Valisi Hamza Aydoğdu ile tanışmıştım. O gün sayın vali ile bahis mevzuyu, sohbet sohbeti açtı ve ben laf ortasında Aksaray Valiliği’nin ayda bir “Açık Kapı” ismiyle bir halk günü düzenlediğini öğrendim.
Sayın valinin anlattığına nazaran bu günlerde kentin hayırseverleri ile devletin imkanları bir ortaya geliyor; kaygısı, tasası, zorluğu olan insanların kederlerine, tasalarına, zorluklarına devalar bulunuyordu. “Bu günlerden birine katılmak isterim” dedim Aydoğdu Vali’ye.
Doğrusu bu ya, bu teklifi yaparken şahit olmayı umut ettiğim şey, devletin vatandaşıyla “ikili münasebet kurarkenki hallerini” görmek, biraz da toplumsal müşahede yapmaktı. Daha fazlası değil. Niye beklentimi bu kadar düşük tuttum, inanın bilmiyorum. Tahminen de “en nihayet burası devlet kapısıdır” diye düşünmüş olmalıyım o kalıtsal refleksle.
Kötü halde yanılmışım. Üstelik, uzun müddettir yanıldığıma bu kadar şad olduğum bir şey hatırlamıyorum. Çünkü değerli değil, çok kıymetli, çok çok değerli bir şeye tanıklık ettim.
Size bunu, gerçek cümlelerle ve hakkını vererek nasıl anlatsam bilmiyorum? Hani “hayatım bir daha eskisi üzere olmaz” dediğiniz anlar vardır ya, o anlardan biriydi benim için.
Evvel problemin teknik kısmını anlatayım. Kaygısını direkt vali beyefendiye anlatmak isteyen beşerler, isimlerini yazdırıp randevu alıyorlar. Vali beyefendi, bütün ilgili ünite ve şube müdürleriyle vatandaşı karşılıyor. Aslında kederi ile ilgili bilgisi toplanmış, istihbaratı yapılmış vatandaş, sıkıntısını bir de vali beyefendiye anlatıyor ve vali beyefendi de çabucak oracıkta ya devletin imkânlarıyla ya hayırsever iş adamlarının katkısıyla o sıkıntılara makul, çabucak uygulanabilecek tahliller buluyor. İnsan onurunun gram zedelenmediği, sıkıntısı olan vatandaşın tabiri caizse “aslanlar üzere ağırlandığı” ve suiistimale bütünüyle kapalı bir toplantı bu. Yalnızca bu yanıyla bile fevkalâde hoş.
Sonrasını size gerçek cümlelerle anlatmamın imkânı yok. Ancak şuradan başlamayı deneyebilirim. Hani biz kentli orta sınıf çağdaşların “dert” diye tanımladığı şeyler var ya… Toplantı ilerledikçe o kederlerin hepsi gözümde bitleşti, yok olup gitti. “Dert” diye tanımladığım her şeyden utandım toplantı ilerledikçe.
Bir tablo anlatayım size: İki tane pırıl pırıl çocuğu olan genç bir bayanı terk edip öteki bir bayanla yaşamaya başlamış kocası. Üstelik “boşanma davasını sen açarsan nafaka alamazsın” diye kandırmış bu genç anneyi o pis herif. Genç bayan diyor ki: “Kiramı ödeyebilsem kâfi.” Kirası kaç para pekala? 600 TL. Ne yaptı pekala Aydoğdu Vali? Kiranın garantisini verdikten sonra kıyafetten yiyecek yardımına her türlü imkânı seferber etti. Çabucak ilgili müdürler devreye girdi ve bayana bir önlem nafakası dilekçesi yazdılar. Boşanma davasında da her türlü yardımcı olacaklar.
Bir tablo daha anlatayım size: Üç oğlu, bir hoşlar hoşu kızı olan bir anne mide kanseri. Kocası, kanser haberini alır almaz karısını da, çocuklarını da terk etmiş. Kadıncağız dedi ki: “Çocuklarımın karnını paklığa falan giderek doyururum. Devlet de tedavimi üstleniyor. Lakin TOKİ’den bir mesken almıştık. Yavrularıma kalsın istiyorum. 100 bin lira borcum var.” Aydoğdu Vali çabucak oracıkta hayırsever bir işadamını arayıp meskenin tüm borcunu kapattı. Alışılmış ki ailenin geçimi için gerekli önlemleri de çabucak aldırttı.
Gelelim yazının başlığına da mevzu olan tabloya. Bir Afgan baba ve anne geldiler. Kucaklarında, karaciğer yetmezliğinden mustarip yavruları var. Nakil bekliyorlar. Sıraları gelince nakil de olacak elbette lakin anne-babadır sonuçta. Bir umutla gelmişler, tahminen işleri çabuklaşır diye. Vali, Vilayet Sıhhat Müdürü’ne dönüp şöyle bir talimat verdi: “Hemen yarın hastaneye götürülsün. Öbür sıhhat sorunu var mı? Sıkıntı aciliyet kazanmış mı, sıra ne vakit gelirmiş, öğrenilsin.” Sonra biraz nefeslenip ekledi: “Göreyim seni. Şu çocuk zayi olmasın.”
Yalnızca bunlar da değil. Tam 46 insan, o ya da bu oranda derman bularak, zorluğunu halletmiş olarak çıktı sıkıntılı olarak girdiği kapıdan. Elektrik ürettiği rüzgâr türbini için kesim takviyesi isteyen lise öğrencisi ile yaptığı ‘drone’u uçurmak için müsaade talep eden ortaokul öğrencisi kardeşi de; Aksaray için hayata geçirmek istediği Bebek Kütüphanesi fikrini harika bir sunumla Vali Bey’e takdim eden kardeşimiz de; yediği küfür ağrına gittiği için hakkını aramaya gelen dedemiz de oradaydı.
Şu iki şeyi düşündüm üç saate yakın süren “Açık Kapı” toplantısı bittiğinde. Birincisi, “insandan geriye yalnızca yeterlilik kalır” cümlesi. Vali beyin o toplantıda aldığı hayır dualar zannediyorum her türlü mesleğin, her türlü dünyalık karşılığın, her türlü muvaffakiyetin ötesinde bir “tatmin alanı” sağlar beşere. Zira “saf manada iyilik”in sağladığı, birinin hayatına yaptığınız dokunuşla onun hayatını güzelleştirmiş olmanızın meydana getirdiği memnunluk hiçbir şeyle kıyaslanamaz.
İkincisi ise şu: Devlet, en çok vatandaşının hizmetindeyken, onun buyruğundayken hoş.
Son iki-üç yılda yazdığım “Vali” odaklı yazıları düşündüm sonra. 4-5 yazı olmuş. Bu yazıların hepsi bir halde olumsuz yazılar. Zira “vatandaştan, halktan yana” hal almışım her seferinde ve valilerimizin vatandaşa olumsuz tavırlarını eleştirmişim. Eh, bu da mesleksel görevim.
Fakat bir taraftan da şu: Ordu Valimiz Tuncay Sonel üzere, İzmir Valimiz Yavuz Selim Köşger üzere, Aksaray Valimiz Hamza Aydoğdu üzere valilerimizi ve onların kentlerinde oluşturdukları “farkı” yazmak da bu göreve dahil. Allah, bu türlü valilerimizin sayısını artırsın. Artırsın ki devlet dediğimiz çatık kaşlı sistem gülümsesin, gülümsedikçe güzelleşsin.
Ve son bir not. “Dert” olarak tanımladığımız şeylere çok lakin çok dikkat edelim. Sonra Allah bizi o denli “gerçek dertler”le sınar ki, şaşırır kalır, ne yapacağımızı bilemeyiz. Şükür iyi, şükürsüzlük berbattır.
Haber7
