Türk bayanının aşağılandığı manzaralara geçmişten örnekler vererek reaksiyon gösteren Ali Taşçı, köşe yazısında durumu şu halde özetledi:
Özellikle 20. Yüzyıl, ülkemiz açısından tam bir trajedi, dram ve hüzün yüzyılıdır. Cihan devleti bu yüzyılın başında gidince, bu devletin sonları içindeki beşerler yerlerinden yurtlarından, hatta canlarından oldular.
İkinci Abdülhamid’in 25 Nisan 1909’da İttihat ve Terakki tarafından tahttan indirilmesiyle başlayan acılar devam etti yıllarca ve vakit zaman da devam etmektedir. 1912 Balkan Savaşı ve göçler, 1914 Birinci Dünya Savaşı (Osmanlı yaşasaydı bu savaşın olamayacağını, İngiliz tarihçi A. Toyyonby söylemektedir.), 1915 Çanakkale Savaşı, 1918 Kurtuluş Savaşı… Her cephede epey savaşa kim dayanabilir?
Düşman topraklarımıza girmesin, namusumuzu payımal etmesin, zihniyetimize halel gelmesin diye savaş yapılır. Yaptık ve 4 milyon kilometre kare topraktan, 780 bin kilometre kareyle çıktık. Kala kala 13 milyon nüfus kaldı ki, bu nüfusun 9 milyonu kadın ve geri kalan 4 milyonu da yaşlı ve çocuktu. Savaşlarda gençlerimizi toprağa verdik. Bunların başında da Çanakkale geliyor. Biz Çanakkale’de Osmanlı’yı toprağa gömdük, aslında. En kıymetlisi de zihniyetimizi kurban eyledik!
Artık benim asıl söylemek istediğimi, Ali Ulvi Kurucu’nun “Hatırat”ında Menderes söylüyor. Hatırat’ın birinci cildinden okuyalım:
“Atıf Benderlioğlu (Menderes’in bakanlarından) Adnan Menderes’le ilgili şu anısını da bize anlattı:
“Bir Kadir gecesi İstanbul’da bulunuyoruz. Adnan Beyefendi bana, Fatin Rüştü Zorlu’ya ve Hasan Polatkan’a (60 darbesinde üçü de idam edildi.) “Bu gece bir yere kelam vermeyin, sizi bir yere götüreceğim.” demişti. Akşamdan sonra Park otele geldik.
Menderes bizi otomobiline aldı, götürüyor; nereye gittiğimizi de söylemiyor. Derken Fatih Camii’ne geldik. Cami dolmuş, avlu dolmuş, cemaat dışarı taşmış. Teravih kılınmış, millet vaazı dinliyor. Menderes dedi ki:
“ Arkadaşlar, bu millet, bu mübarek ve kutsal geceyi nerede ve ne halde geçirir, görün diye sizi buraya getirdim. Bu görünüm bu milletin ruhunun aynasıdır. Yağmur da, kar da, tipi de yağsa bu gördüğümüz halk bu türlü mıhlanıp kalmıştır. İmanı onu Allah’ın huzurunda perçinlemiştir. Bu millet budur. Hicranım nedir arkadaşlar, biliyor musunuz? Bu kalabalığın içine girememektir. Bu türlü otomobilin içinden seyretmek çok acıdır. Bizler milletten kopmuşuz, onun kalbine girememişiz. Kafesteki kuş üzere çırpınıyoruz, bizim halimiz budur.” (1. Cilt, 284. Sayfa)
Bir başbakan’ın bunları söylemesi acıdır, hem de çok acı! İktidarsınız, lakin muktedir değilsiniz. “Kafesteki kuş gibi” çırpınıp duruyorsunuz. Nasıl bir zihniyet inşa edildi ki, bir Başbakan bile sesini yükseltmekten korkar hale gelebiliyor! Bir insanın en büyük zahmeti, inançlarını hayata geçirememektir, inandıklarını yaşayamamaktır.
Aliya İzzet Begoviç bir cümle ile bu durumu özetler; zira o, bedel ödeyerek başa geçmiştir. Diyor ki Aliya: “ Savaş, ölünce değil, düşmana benzeyince kaybedilir.” Kimlerle, niye savaştık; sonra da savaştığımız insanların zihniyetiyle dünyamızı niye kurduk? Bu nasıl bir çelişkidir? Bu çelişki çözülmedikçe, ülkemizin gün yüzü görmesi adeta imkânsız!
Seyyid Onbaşılar, Nene Hatunlar imanları için, namus ve Dinleri için savaştılar, canlarını verdiler. Kendini bilmez zavallılar, Nene Hatun’un kıyafetini çıkarıp, savaştığımız Batı’nın kıyafetlerini ve zihniyetini giymeyi “özgürlük” sayıyor; bunu da “bayram” olarak kutluyor! Edremit’teki rezil şov bunun son örneği. Savaştığımız insanların zihniyetini bayraklaştırdıktan sonra, ismi Hasan olmuş, Hans olmuş fark eder mi? Birileriyle savaşıyorsunuz, sonra da onların hayatlarına, onlardan çok sahip çıkıyor ve yaşamaya başlıyorsunuz! Bu nasıl iş yahu? Beyin Çanakkale’mizi kurban etmeden bunlar olmaz.
Ortak hissede olmadan bayağı kesirlerde süreç yapılamıyor. Bir ülkenin de ortak paydası yoksa yahut darbe yemişse, o ülkede süreçler yürümez. Ülkemizin insanlarının büyük ekseriyetinin ortak paydası İslam’dır. Sarhoşunun da, kumarbazının da, hırsızının da sonunda sığındığı yer İslam’dır. Bu İslam’ın hakikat ve aydınlık yüzünü kuşaklarımıza güzelce öğretebilmek için eğitim kuraldır. Birkaç mütegallibenin paraya, makama ve resmi ideolojiye sığınarak halkın inançlarının önüne ket vurması daha ne vakte kadar sürecek?
Bu denli insanın mevt sonrasını karanlığa boğmak kimsenin haddi ve hakkı olamaz. En büyük cinayet budur. Söylenecek o kadar çok kelam vardır ki, bazen susmak, feryadın tsunamisi olabiliyor.
Tayyip Bey’e düşmanca tutum geliştirenlerin, inanın, dünyevi hiçbir tasaları yoktur. Onların tüm düşmanlıkları, onun başının secdeye varmasıdır. Menderes, mescide girememesine karşın ona tahammül edemediler. Tayyip Beyefendi ise cami cemaati; sorun budur. Tayyip Beyefendi çıksın bir bardak bira içsin, sonraki gün “dünya lideri”ni görün siz!
Dünyada “ekonomik savaş” işin görünür kısmıdır; asıl savaş Hak ile batıl ortasındadır.
“Sen onların dinlerine uymadıkça museviler ve hıristiyanlar da senden asla mutlu kalmayacaklardır. De ki: “Asıl gerçek yol lakin Allah’ın yoludur.” Şayet sana gelen ilimden sonra onların dileklerine uyarsan, bilesin ki artık Allah sana ne dost ne de yardımcı olacaktır.” (Bakara, 120)
Haber7
