Birinci katındaki diş polikliniğinde Seferihisar ilçesindeki kız kardeşi ile manzaralı konuştuğu sırada sarsıntısı fark edip ablası ile bina yıkılmadan saniyeler evvel dışarıya çıkmayı başaran Olcay Maşa “Basamakları ikişer, üçer indim. Duvarlar patır patır açılıyordu. Üzerimize molozlar düşüyordu” dedi.
İzmir’de geçen yıl meydana gelen 6.6 büyüklüğündeki zelzelenin yıl dönümüne günler kala, İstek Beyefendi Apartmanı’ndan kaçarak enkaz altında kalmaktan kurtulan Olcay Maşa, o anları DHA’ya anlattı. Seferihisar’da oturan kız kardeşi Seda Maşa Özüdoğru (35) ile imajlı konuştuğu sırada zelzelesi yaşayan kimya öğretmeni Olcay Maşa, 37 kişinin hayatını yitirdiği binadan yara almadan kurtuldu. 1995 yılında, 2 yıl tedavi görüp lenf kanserini yenen Olcay Maşa, böylelikle ikinci kere mevtten kurtulduğunu söyledi.
Sarsıntının akabinde uzun müddet ruhsal dayanak aldığını ve bu travmayı sıkıntı atlattığını belirten Olcay Maşa, “Depremin birkaç saniye öncesinden Seferihisar’daki kız kardeşimi manzaralı aramıştım. İmajdaki kardeşim ‘abla, zelzele oluyor’ dedi. Onun nasıl sallandığını telefonda gördük. O an bizde bir şey yoktu. Saniyeler içinde altımızdan bir dalga hareketi oldu. Odadaki 5 kişi, koşmaya başladık. Binadaki öteki beşerler, zelzelesi anlayamamıştı. Bizim en büyük bahtımız; imajlı konuşmada sarsıntısı evvelce görmemiz oldu” dedi.
‘KOŞARKEN YERE DÜŞTÜM, ABLAM KALDIRDI’
İzmir’de 117 kişinin ömrünü yitirdiği büyük zelzelenin yaşandığı geçen 30 Ekim’de ablası Neslihan Maşa’nın denetimi için İstek Beyefendi Apartmanı’nın birinci katındaki diş polikliniğine gittiklerini söyleyen Olcay Maşa, Bayraklı’da oturmadıklarını lakin diş doktorunu tanıdıkları için tercih ettiklerini belirtti.
Maşa, manzaralı konuşma sayesinde sarsıntısı birkaç saniye öncesinden fark edip koşmaya başladıklarını belirterek “Herkes panik halindeydi, yalnızca koşmaya odaklandık. Diş polikliniğinin en uzak köşesindeydik ve labirent üzere koridorda koşarken duvarlar, sağlı, sollu önümüze eğiliyordu. Kapıdan çıkıp merdivenlere geldiğimizde yerler, moloz doluydu. Bir an yere düştüm. Kalkamayacağımı düşündüm zira çok büyük bir sarsıntıydı. Tek başıma kalkmam mümkün değildi. Ablam, beni kaldırdı. Basamakları ikişer, üçer indim. Duvarlar patır patır açılıyordu. Üzerimize molozlar düşüyordu. Gerimden güçlü bir ses ile toz bulutunun geldiğini hissettim. Bu toz bulutundan kaçmaya çalışıyordum. Tüm gücümüzle kendimizi dışarıya attık. Gözümün ucuyla ablamı takip ediyordum. Bir orta baktığımda ablam yoktu. Durdum, sessizlik oluştu. Güya mevt sessizliğiydi. Her yer toz bulutu, hiçbir şey gözükmüyordu. Bu ortada ablam, bana seslendi. ‘Olcay, Olcay’ diye seslendiğini duydum. Son çıkan ben ve oydu güya. Bina bir anda aşağı indi. Poliklinikteki tüm odalar doluydu, bekleyen hastalar vardı. Yalnızca bizim odadakiler kurtuldu” sözlerini kullandı.
‘BEN BİR MUCİZEYİM’
Kanseri yendikten sonra ikinci sefer mevtle burun buruna geldiğini tabir eden Maşa, binadan birlikte kaçtıkları ablası Neslihan Maşa’nın Almanya’da yaşadığını ve takviye almaya devam ettiğini lisana getirdi. Maşa, “Depremden sonra 10 gün uykusuzdum sonra dedim ki; ben bir mucizeyim. Olcay kendini düşün. İçerde kalanları düşündükçe baktım ki, psikolojimi düzeltemeyeceğim. Onlar için çok büyük bir acı lakin bu biçimde kendimi toparlayamayacağımı gördüm. O anlar, ortada aklıma geldiğinde çabucak silmeye çalışıp hoş şeyler düşünüyorum. Diş doktoru bizim daima gittiğimiz ve öteki bir binada muayenehanesi olan biriydi. Kendileri randevu değiştirdi. İstek Beyefendi Apartmanı’ndaki yere sabah 11.00’de çağırdılar sonra bir sefer daha arayıp 14.00’te gelmemizi istediler. Bizi resmen sarsıntı saatinde çağırmışlar” dedi.
‘ŞİMDİ BİRBİRİMİZE DAHA ÇOK SARILIYORUZ’
O gün bir ziyaret için gittiği Seferihisar’da ablalarının hayatını kurtaran fizik öğretmeni Seda Maşa Özüdoğru da zelzeleden sonra birbirlerine daha sıkı bağlandıklarını söyledi.
Özüdoğru şunları anlattı:
“Deprem anında müstakil bir konutta olmama karşın çok güçlü bir sarsıntı olduğunu hissettim. O anda ablamla manzaralı konuşuyorduk. ‘Deprem oluyor’ diye istemsizce çığlık attım. Bir anda manzara kesildi. Bulunduğum bina yıkılmadığı için onların olduğu binanın yıkılacağını da hiç düşünemedim. Neslihan ablam, bana yaklaşık 15-20 dakika sonra ulaştı. ‘Bizim bulunduğumuz bina yıkıldı’ dedi. O an, enkaz altında olduğunu düşündüm. Saniyeler içinde nasıl gelebileceğimi düşündüm. Ablam, ‘Gelme, biz kurtulduk’ dedi. Birçok kişi enkaz altında kaldı. Ayda bebek mucizesiyle karşılaştık fakat annesi vefat etti. Tıpkı şeyler bizim başımıza da gelebilirdi. Bu olayın üzerinden 1 yıl geçmiş bile. Vakit ne çabuk geçmiş. Artık birbirimize daha çok sarılıyoruz. Zira mevt burnumuzun tabanına kadar gelmişti.”
Haber7
