19 HASTALARI YAŞADIKLARINI ANLATIYOR – “Testiniz pozitif çıktı sözü insanı şoka uğratıyor” -…

admin

0 3 2 dakika okuma süresi

Tüm dünyayı tesiri altına alan yeni tip koronavirüs (Kovid-19) ile uğraş sürecinde birtakım kısıtlamaların uygulandığı kentler ortasında yer alan Zonguldak‘ta hastalarını iyileştirmek için fedakarca gayret veren Bülent Ecevit Üniversitesi (BEÜ) Anesteziyoloji ve Reanimasyon Ana Bilim Kısmı Lideri Prof. Dr. Hilal Ayoğlu ve Başhekim Yardımcısı Doç. Dr. Özcan Pişkin, misyonunu özveriyle sürdürüyor.

Birinci vakitlerde herkesin çok korktuğunu lakin misyon şuuruyla endişelere yer kalmadığını vurgulayan Ayoğlu, şöyle devam etti:

“Amacımız hastalarımızın tedavisi için elimizden gelenin en iyisi yapmaktı. Korkusuzca savaştık. Bu süreçte maalesef 3 hemşire, 2 işçi, 2 asistan arkadaşımız enfekte oldu. Allah’tan hepsi hafif atlattı. Bizler hastalarımızın odalarına girdiğimizde tıpkı eski günlerdeki üzere Kovid’li değillermiş üzere hastalarımıza elimizden gelen her türlü tedavi ve bakımı vermeye çalıştık. Gencecik beşerler ağızlarında entübasyon tüpleri, entübe edilmiş haldeler. Sizden medet umuyorlar, gözlerinizin içine bakıyorlar. Çaresizler, şuurları açık lakin çok büyük oksijen açlığı içerisindeler. Bu insanların da aileleri, evlatları var ve onları bir an evvel buradan kurtarmanız lazım, onlara umut olmak zorundayız.”

“Her türlü gayrete karşın arkadaşımın babasını hayata döndüremedim”

Ayoğlu, bir periyot birlikte misyon yaptığı, daha sonra Ankara’ya tayin olan anestezi teknikeri arkadaşının babasının Kovid-19 nedeniyle enfekte olduğunu belirterek şöyle devam etti:

“Pandeminin birinci periyotlarında babası hastanemize yatmıştı. Telefonla beni aradı, ‘Hocam babam size emanet.’ dedi. Maalesef babası bana emanetti ancak ben emanetini koruyamadım. Elimizden gelen her türlü gayrete karşın arkadaşımın babasını hayata döndüremedim. Bunun hüznünü ve acısını yaşıyorum. Bana, ‘Hocam geleyim, babamı görebilir miyim?’ dedi. Ben de ‘Evinde çocuğun var, gelirsen onu enfekte edeceksin, kente giriş, çıkışlar kapalı, gelme istersen.’ dedim. Maalesef babasıyla helalleşmesine müsaade veremedik. Çok üzüldüm, keşke babasının şuuru açıkken onu içeri alabilseydik. Bu, benim içimde büyük bir yara olarak kaldı.”

Oğlunun salgın sürecinde tabip anne ve babası için gitar çalıp moral verdiği belirten Prof. Dr. Ayoğlu, bir sıhhat çalışanı olarak çocuğuna doyasıya sarılmayı, mesai arkadaşlarıyla bir ortada çay içmeyi ve öğlen yemekleri yemeyi çok özlediğini lisana getirdi.

“Maske takmazsak maalesef enfeksiyon çok daha süratli bir biçimde yayılıyor.” diyen Ayoğlu, “Maske takarsak, toplumsal araya ahenk sağlarsak bir öbür enfekte bireyden alacağımız virüs sayısı azalıyor. Bu türlü olunca da hastalanma olasılığımız azalıyor fakat bu kurallara uymadığımız süreç içerisinde kaçınılmaz sona gerçek gidiyoruz.” sözlerini kullandı.

Ayoğlu, salgını herkesin ciddiye alması gerektiğini vurgulayarak “Nasıl bir his bu biliyor musunuz? Mesela suyun altında nefes almaya hiç çalıştınız mı ya da ağzınızı, burnunuzu kapatıp hiç nefes almadan durabildiğiniz kaç saniye var? Bunları düşündükten sonra inanıyorum ki maskesiz hiçbir vakit sokağa çıkmayacaksınız.” değerlendirmesinde bulundu.

Hastaların bedellerini not aldığı defteri saklıyor

Başhekim Yardımcısı Doç. Dr. Özcan Pişkin de mesleklerinin ne kadar kutsal olduğunu bildiklerini lakin birinci kez bu derece deneyimleme imkanı bulduklarını anlattı.

Bu süreçte hiçbir sıhhat çalışanının geri adım atmadığını belirten Pişkin, “Ailemizden uzak kaldık, yaklaşık 3 hafta çocuklarımı görmedim.” dedi.

Pişkin, birçok duygusal ana tanıklık ettiklerini lisana getirerek “İnsanlar sıhhat çalışanları için konutlarının ışıklarının yakıp söndürdü ve bizleri alkışladılar. O devri hiç unutamıyorum, 9 yaşındaki kızım, ‘Baba seninle gurur duyuyorum.’ demişti. O an tarifsiz hisler yaşadım.” diye konuştu.

Durumu ağır olan bir hasta için uğraş ederken yakınını kaybettiği bilgisini aldıklarını anlatan Pişkin, “Bir hastamız yaklaşık 45 gün ağır bakımda kaldı. O hastamızın her gün görüşüp bilgi verdiğim ablası maalesef diyabet komasından hayatını kaybetti. Tam tersine kendi hastamız da çok iyi bir seyir gösterdi ve iyileşti. Hastamıza ablasının hayatını kaybettiği bilgisini veremedim. O duruma çok üzülmüştüm, beni çok etkilemişti.” sözlerini kullandı.

Pişkin, hastaların durumuyla ilgili notlar aldığı bir defterinin bulunduğunu ve yaşadıkları bu kuvvetli süreci unutmamak için o defteri ömrü boyunca saklayacağını lisana getirdi.

Doç. Dr. Pişkin, “Bir gün hasta yakını, ‘Babam size emanet.’ dedi ve ağlamaya başladı. Maalesef bir gün sonra hastamızı kaybettik. O hasta yakınımızı arayıp bir şey söyleyemedim.” dedi.